Οι πρόφυγες, ο ISIS, το κίνημα αλληλεγγύης και η Αριστερά


Του Κυριάκου Χάλαρη

Το προσφυγικό ζήτημα μονοπωλεί πλέον τη συζήτηση σε διεθνές επίπεδο. Μαζί με αυτό, το φαινόμενο του ISIS και των βομβιστικών επιθέσεων στο Παρίσι.

Ακούγοντας όλες τις βαρύγδουπες αναλύσεις των μεγάλων ΜΜΕ για τα δύο αυτά θέματα θα συμπέρανε κανείς ότι είναι ανεξάρτητα. Θα καταλάβαινε ότι τόσο το προσφυγικό όσο και το φαινόμενο του ISIS μάλλον έπεσαν από τον ουρανό ή το πολύ πολύ ότι οφείλονται σε κάποιου τύπου ιδιαιτερότητα του αραβικού κόσμου. Και είναι να απορεί κανείς πως γίνεται, όχι τόσο τα συστημικά ΜΜΕ, των οποίων το ρόλο γνωρίζουμε καλά πλέον, αλλά και κόμματα που μιλούν στο όνομα της Αριστεράς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να εισχωρούν στον παραλογισμό που μας παρουσιάζεται και θέλει:

1.       Αυτούς που έκαναν αλλεπάλληλες στρατιωτικές επεμβάσεις σε Ιρακ, Αφγανιστάν, Λιβύη και σε όλη τη Μέση Ανατολή δημιουργώντας ένα ανυπολόγιστο χάος, εφιαλτικές συνθήκες για τους ντόπιους πληθυσμούς τους οποίους και ξεσπίτωσαν να λύσουν τώρα το προσφυγικό.
2.       Αυτούς που εκπαίδευσαν και εξόπλισαν δυνάμεις όπως ο ISIS, να μπορέσουν τώρα να τον αντιμετωπίσουν.

ΟΙ ΝΕΕΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΕΙΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟ 3ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ


         Βρισκόμαστε στα πρόθυρα της εφαρμογής μιας νέας φορο-επιδρομής, η οποία έρχεται μετά την υπογραφή του Μνημονίου Τσίπρα-Καμμένου και της προηγούμενης κάμψης της μέχρι τότε “αριστερής” κυβέρνησης. Δεν μπαίνει υπό μελέτη-τουλάχιστον επί του παρόντος- θέμα του τι προηγήθηκε της επονείδιστης συνθηκολόγησης αλλά σίγουρα τα σημάδια της απραξίας στην προηγούμενη κοινοβουλευτική θητεία έδειχναν το τι θα ακολουθούσε. Επιγραμματικά, από το διαβόητο “Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης” εφαρμόστηκαν μόνο οι δεσμεύσεις περί αντιμετώπισης της Ανθρωπιστικής Κρίσης.


Αλήθειες και ψέματα για το νέο νομοθετικό πλαίσιο διαχείρισης του ιδιωτικού χρέους

της Τώνιας Κατερίνη


Μέσα στους τελευταίους  έξι  μήνες και με το δεδομένο  ότι οι κυβερνητικές πολιτικές ασκούνται πλέον  μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του τρίτου μνημονίου, μια σειρά από νέες νομοθετικές ρυθμίσεις, (αλλαγή του κώδικα πολιτικής δικονομίας, κώδικας δεοντολογίας της τράπεζας της Ελλάδας, και οι πρόσφατοι νόμοι τροποποίησης του νόμου 3869/2010, γνωστού ως νόμου Κατσέλη,  στις 19/11 και ο νόμος  4354/2015 που αφορά σ τις εταιρείες διαχείρισης και μεταβίβασης των μη εξυπηρετούμενων δανείων) δημιουργούν  ένα δραματικό νέο τοπίο  για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά.

Η μιντιακή διαχείριση από την πλευρά των κυβερνητικών κύκλων  χαρακτηρίζεται  από  την συστηματική παραπλάνηση σε σχέση με τα πραγματικά δεδομένα, που μερικές φορές φτάνει στα όρια του προκλητικού,  όταν διατυπώνεται η άποψη ότι στην πραγματικότητα μόνο οι «μπαταχτσήδες» ή οι πολύ πλούσιοι θα κινδυνεύσουν,  λες και κινδύνευσε ποτέ πραγματικά κάποιος πολύ πλούσιος.

Στην πραγματικότητα  αυτό που συμβαίνει υπερβαίνει κατά πολύ την διευθέτηση των «κόκκινων» δανείων . Πρόκειται για ένα συνολικό σχέδιο υφαρπαγής της ιδιωτικής περιουσίας  των πολιτών, για μια  συγκεντροποίηση  πλούτου προς  όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και οι πρόσφατοι νόμοι σε συνδυασμό με προηγούμενες και επόμενες νομοθετικές παρεμβάσεις (νόμος για τον χωρικό σχεδιασμό, για τον τουρισμό κλπ) δημιουργούν τις ιδανικές συνθήκες για την αναθέρμανση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου , καταστρέφοντας οριζόντια τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα. 

Φάκελος: ρέμα Ποδονίφτη

Η προσέγγιση των φυσικών τοπίων μέσα στον κατοικημένο ιστό, δηλαδή του φυσικού περιβάλλοντος που διαμορφώνεται από την εισβάλουσα άγρια φύση μέσα στον αστικό χώρο, είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις στις σημερινές μητροπόλεις. Η πρόκληση αυτή είναι απείρως μεγαλύτερη, όταν αυτοί οι φυσικοί χώροι ‘φορτίζονται’ και με ιστορικό βάρος, συμφύεται η ύπαρξή τους με την μνημειακή διάσταση ή την αρχιτεκτονική και την διατηρησιμότητα. 

Οι παρεμβάσεις για τη διατήρηση, τη διαχείριση ή και την εξέλιξη αυτών των χώρων, είναι ένας διαρκής ‘διάλογος’ και μια ‘συμφωνία’ (που μοιάζει να είναι στο διηνεκές, αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο εφήμερο), μεταξύ του κεφαλαίου, της εξουσίας (κεντρικής και τοπικής), της κοινωνίας των πολιτών και των ριζοσπαστικών κινημάτων πόλης. Οι σχέσεις που διαμορφώνονται, οι ισορροπίες ή οι ανταγωνισμοί αυτών των παραγόντων, επηρεάζουν τη διαχείριση, τη διαδρομή και την εξέλιξη τους μέσα στο χρόνο. Ειδικά στη σημερινή εποχή, την εποχή της ‘επίσημης’ κρατικής αποθέωσης του κέρδους και της εμπορευματοποίησης των πάντων, της κακογουστιάς και των πελατειακών σχέσεων, το αναβαθμισμένο μέσα στο αστικό περιβάλλον φυσικό τοπίο, η αναζήτηση και πολεοδομικά του Αττικού ‘πρότυπου’ και η τοπιοαρχιτεκτονική ορθοπραξία, έχουν προ πολλού παραχωρήσει τη θέση τους στην κεντρικά εκπορευόμενη από το κράτος ασέβεια και την αυτο-διοικητική τσαπατσουλιά.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ
 «ΥΔΡΑΓΩΓΕΙΟ»

Προσπάθεια απάντησης στα σύγχρονα ερωτήματα

Η Εργατική Λέσχη Ν. Ιωνίας «Υδραγωγείο», είναι μία συλλογικότητα, που δημιουργήθηκε στις αρχές του 2013 στη Νέα Ιωνία από εργαζόμενους, υποαπασχολούμενους, άνεργους, συνταξιούχους, νέους, με κοινές αγωνίες και ανάγκες που πιστεύουμε ότι έχουμε κάθε δικαίωμα να ορίζουμε την ζωή μας και να ζούμε με αξιοπρέπεια.
H πρωτοβουλία για τη συγκρότησή της, πάρθηκε την περίοδο που ο κόσμος της εργασίας βίωνε την άγρια επίθεση από πλευράς της μνημονιακής συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και το μαύρο μέτωπο κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ. Η επίθεση αυτή που αποσκοπεί στο ξεπέρασμα της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν γκρέμιζε κατακτήσεις ολόκληρου αιώνα όπως η σταθερή δουλειά, το οχτάωρο, η αποζημίωση, η ασφάλιση, οι συλλογικές συμβάσεις, η δωρεάν περίθαλψη/παιδεία/υγεία, το δικαίωμα στον αγώνα και την απεργία και έβαζε πωλητήριο στις δημόσιες κοινωνικές παροχές (ενέργεια, νερό) και τους ελεύθερους δημόσιους χώρους.
Δημιουργήσαμε μία δομή αλληλεγγύης, συλλογικής οργάνωσης και αγώνα των «από κάτω» που προσπαθεί να συμβάλλει στην επιβίωση μέσα από την αλληλεγγύη των ίδιων εργαζομένων, τη διατήρηση της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς μας, για να μπορέσουμε να δώσουμε τη μάχη για την ανατροπή της πολιτικής που λεηλατεί τη ζωή μας.
Σήμερα, 2,5 χρόνια μετά η εργαζόμενη πλειοψηφία δεν έχει δει καμία αλλαγή προς όφελος της. Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να ψηφίζει το 3ο μνημόνιο συνεχίζονται οι μισθοί πείνας, η αβάσταχτη φοροληστεία, οι απολύσεις, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και οι πλειστηριασμοί σπιτιών για χρέη στους τοκογλύφους-τραπεζίτες.
Απέναντι σε αυτή τη καθημερινότητα θεωρούμε πως σήμερα χρειάζονται πολλές «εργατικές λέσχες».

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ: ΙΔΡΥΣΗ – ΕΞΕΛΙΞΗ – ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΣΗΜΕΡΑ

Η κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα, εμφανίζεται έντονα σαν διεκδικητική εργατική πραγματικότητα στις αρχές της δεκαετίας του 1920 , τότε που επίσης διεκδικείται το 8ωρο, η βελτίωση των αμοιβών, καθώς και η προστασία των εργαζομένων από την  αυθαιρεσία των εργοδοτών. 
 Νομοθετείται (Ν.2112/20) η καταγγελία σύμβασης εργασίας και η αποζημίωση του εργαζόμενου λόγω απόλυσης, αλλά για την κοινωνική ασφάλιση και το 8ωρο απασχόλησης, χρειάστηκαν περίπου 11 ως 14 χρόνια για την ολοκλήρωση των διεργασιών και την τελική ψήφισή τους. 
Το 1931 κατατίθεται στη βουλή « έκθεσις οικονομική και μαθηματική επί του σχεδίου Νόμου περί κοινωνικών ασφαλίσεων» και τελικά μετά από πολλές κοινοβουλευτικές παλλινωδίες, ψηφίσεις, ακυρώσεις, καθυστερήσεις ,οριστικοποιείται το Νοέμβριο του 1934 με το Νόμο 6298 η ίδρυση  του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ), με πρώτο Διοικητή τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. 
Έχει προηγηθεί (ΠΔ της 27/6/1932) η ψήφιση της εφαρμογής του 8ώρου και ακολουθεί (1935) η ψήφιση της υποχρεωτικής ασφάλισης των μισθωτών στο ΙΚΑ και συνακόλουθα η έναρξη είσπραξης εισφοροκρατήσεων ασφάλισης και δημιουργίας ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΏΝ.                  
Η συσσώρευση αποθεματικών, οδηγείται υποχρεωτικά από το 1950 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80 σε άτοκη κατάθεσή τους στην Τράπεζα της Ελλάδας με αποκλειστικό προνόμιο (της ΤτΕ) να τα διαχειρίζεται κατά βούληση. 
Μέχρι το1951 οι δαπάνες του ΙΚΑ είναι λειτουργικές – Διοικητικές. Παροχές υγείας, ατυχημάτων,   αναπηρίας, κύησης , λοχείας κ.λ.π. θεσμοθετούνται και χορηγούνται με την ψήφιση του Ν.1846/51, ενώ παροχές σύνταξης (πλην των αναπηρικών), αρχίζουν να  χορηγούνται από το τέλος της δεκαετίας του '60 και μετά. Σε αυτό το διάστημα, πλην του ΙΚΑ, ιδρύονται και άλλοι ασφαλιστικοί φορείς κύριας (πλήρους) και επικουρικής (συνταξιοδοτικής) ασφάλισης με αποτέλεσμα στην αρχή της δεκαετίας του 2000 να αριθμούνται περίπου 157 ταμεία κύριας και επικουρικής ασφάλισης. Εκτός  των μισθωτών του Ιδιωτικού και του Δημόσιου τομέα, ή κοινωνική ασφάλιση επεκτάθηκε και σε άλλους  κλάδους  (Ελεύθεροι επαγγελματίες, Έμποροι, Αγρότες),  με τη δημιουργία και εδώ αποθεματικών συσσωρεύσεων και την άτοκη διαχείριση αυτών των αποθεματικών υποχρεωτικά από την ΤτΕ 
Από την έναρξη καταβολής των συντάξεων και εφεξής και ειδικότερα μετά το 89 – 90, ξεκίνησε η έκφραση έντονων «ανησυχιών» ,όλων των διαχειρίσεων, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη μέχρι και τη σημερινή μνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ότι το Ασφαλιστικό σύστημα όπως φτιάχτηκε και εξελίχτηκε μέχρι τώρα, (Αναδιανεμητικός χαρακτήρας – εισπράττουμε από όλους, παρέχουμε σε όλους με τα όρια και τα κριτήρια που είχαν θεσπισθεί), δεν «περπατάει» και πρέπει να το αλλάξουμε. Τα αποθεματικά των Ταμείων δεν επαρκούν!!  Οι ασφαλιστικοί φορείς είναι πολλοί, το προσδόκιμο ζωής έχει αλλάξει προς τα πάνω, το δημογραφικό πρόβλημα (υπογεννητικότητα) συμβάλλει αρνητικά στις αποθεματικές συσσωρεύσεις,  οι ψεύτικες αναπηρικές και οι πρόωρες συντάξεις, έπαιξαν καθοριστικό αρνητικό ρόλο και άλλα συναφή επιχειρήματα επιστρατεύθηκαν για να τεκμηριωθεί αναντίρρητα η άποψή τους, ότι όλα είναι λάθος και άρα ότι ίσχυε, καταργείται και πάμε σε κάτι καινούργιο και υγειές. 
Αυτές οι «Κυβερνητικές» διαπιστώσεις και ο «πανικός» οδήγησε στην έναρξη της παραγωγής των περίφημων «αναλογιστικών» μελετών και στην πολιτική και νομοθετική παρέμβαση με Υπουργικούς πρωταγωνιστές το Σουφλιά, το Γιαννίτση, το Ρέππα ,τη Φ.Πάλλη – Πετραλιά, το Λοβέρδο και τον Κουτρουμάνη τον Άδωνη και  τον Κατρούγκαλο μέχρι σήμερα. 
Αυτές οι πολιτικές και νομοθετικές παρεμβάσεις σήμαναν τη βαθμιαία -αρχικά και τη σαρωτική στα  μνημονιακά  χρόνια – ανατροπή της κοινωνικής ασφάλισης, σήμαναν τη μείωση, μέχρι τώρα, κατά 50% των συντάξεων και των παροχών υγείας, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών για την ασφάλιση των εργαζόμενων και τελικά την ολική ανατροπή με την Υιοθέτηση από την σημερινή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, της πρότασης (επιτροπή σοφών – Κατρούγκαλος) για  κατάργηση του αναδιανεμητικού συστήματος ασφάλισης και την αποδοχή του ανταποδοτικού - κεφαλαιοποιητικού  συστήματος. 
Το ανταποδοτικό-κεφαλαιοποιητικό σύστημα δεν είναι παρά  ένας ασφαλιστικός κουμπαράς, στον οποίο ο ασφαλισμένος θα καταθέτει προκαθορισμένα ασφάλιστρα, τα οποία αφού συμπληρώσει τα προκαθορισμένα όρια ηλικίας, (Η ομάδα μελέτης των «Θεσμών» θεωρεί ότι τα όρια ηλικίας το  2060 πρέπει να είναι τα 72 χρόνια), θα εισπράξει μηνιαία σύνταξη το ιλιγγιώδες ποσό των 147 έως περίπου 300 ΕΥΡΩ. Έτσι τώρα και σε περίοδο προβλεπόμενης παρατεταμένης ύφεσης, με ανέργους πάνω από 1,5 εκατομμύριο, με 4ωρα απασχόλησης και ασφάλισης για όσους έχουν την τύχη να «δουλεύουν» ,με εκτεταμένη μαύρη εργασία, ο νέος που θα κληθεί να ασφαλισθεί και να πληρώνει το προκαθορισμένο ασφάλιστρο, με το ανταποδοτικό σύστημα είναι πλέον η βέβαιο, ότι δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη.  
Όλα αυτά τα χρόνια (από τα μέσα της δεκαετίας του 80) και μέχρι σήμερα, κανέναν από τους πολιτικούς διαχειριστές, δεν απασχόλησαν τα ακόλουθα καθοριστικά στοιχεία, που οδήγησαν στη σημερινή πραγματικότητα. 
1) Η άτοκη αναγκαστική κατάθεση των ασφαλιστικών αποθεματικών στην τράπεζα της Ελλάδος, σήμανε απώλεια εσόδων από τόκους (με χαμηλό επιτόκιο σε σχέση με το αντίστοιχο των τρεχουσών καταθέσεων από το 1950 μέχρι το 1985), ύψους πάνω  από 70 δις ΕΥΡΩ. 
2) Η αναγκαστική εξώθηση, από την ΤτΕ, των διαχειρίσεων των Ταμείων, να επενδύσουν τα αποθεματικά τους σε χρηματιστηριακά παράγωγα (τοξικά ομόλογα) υψηλού ρίσκου κατά τη δεκαετία του 2000, οδήγησε σε απώλεια ποσού άνω των 5 δις ΕΥΡΩ. 
3) Η εισφοροδιαφυγή  η μαύρη εργασία (ειδικά των αλλοδαπών εργαζόμενων) στην περίοδο ανάπτυξης της οικονομίας (1965 – 2004), στέρησε από τα ασφ.ταμεία τεράστια και ανυπολόγιστα ποσά χωρίς να καταλογισθούν ευθύνες και κυρώσεις στους εισφοροδιαφεύγοντες
4) Το κούρεμα των αποθεματικών των ταμείων (που ήταν επενδεδυμένα το 2012 σε κρατικά ομόλογα) κατά 18,7 δις ΕΥΡΩ. 
5) και βέβαια οι ρεμούλες με τις αναπηρικές συντάξεις τις ψεύτικες συνταγογραφήσεις, τις ελεγκτικές ελλείψεις, την απαξίωση υπερτιμημένου νοσοκομειακού εξοπλισμού, που δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ και που ποτέ δεν επιβλήθηκε κανενός είδους κύρωση.                                 
Αυτοί είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που οδήγησαν στη σημερινή ολική ανατροπή της κοινωνικής ασφάλισης και βέβαια για  αυτούς τους παράγοντες κανένας από την «Κυβέρνηση της Αριστεράς»  δε σκέφτηκε να αναζητήσει λύσεις αποκατάστασης των απωλειών, λύσεις ανακεφαλαιοποίησης των αποθεματικών που ληστεύθηκαν,  λύσεις δημιουργίας νέων αποθεματικών από αξιοποιήσεις Δημόσιας περιουσίας. Είναι έτσι γιατί η «Κυβέρνηση της Αριστεράς» και του τρίτου μνημονίου έχει σαν κύριο μέλημα και δέσμευση την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών και όχι των αποθεματικών των Ταμείων, το ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας (Ελληνικό, περιφερειακά αεροδρόμια, λιμάνια κ,λ,π), μέσω του ΤΑΙΠΕΔ για να εξοφλεί δανειστές και όχι να συμβάλλει στη επαναδημιουργία  αποθεματικών ασφάλισης των εργαζόμενωνΕίναι έτσι γιατί οι θεσμοί και οι αγορές, θέλουν την οριστική διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, κοντά στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την παγίωση της λιτότητας και της κοινωνικής εξαθλίωσης. 
Οι εργαζόμενοι, τα κινήματα, η μη μνημονιακή Αριστερά, στην ιεράρχηση των νέων αγώνων τους, οφείλουν άμεση προτεραιότητα στις ασφαλιστικές διεκδικήσεις για την καινούργια ελπίδα των νέων, για την επιβίωση των Λαικών στρωμάτων, για την αξιοπρέπεια των απόμαχων. 

                                Φάνης Μπαλάφας

editorial: μετά την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ

Το 3ο τεύχος του Ποδονίφτη εκδίδεται στο κλείσιμο μιας ιστορικής συγκυρίας για την ελληνική κοινωνία, για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Μιας περιόδου που σημαδεύτηκε από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση πριν από ένα χρόνο, από τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν σε πλατιά στρώματα των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, από την ιστορική μάχη του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη, αλλά και από το ξεπούλημα αυτής της ηρωικής μάχης λίγες μόλις ώρες μετά το θριαμβευτικό ΟΧΙ του 63%.

Η μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, που τελικά παραδόθηκε και συμφώνησε για την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, η τόσο γρήγορη και βαθιά μετάλλαξή του κατόπιν, αποτέλεσε αναμφίβολα την πιο σημαντική ήττα της αριστεράς τα τελευταία χρόνια στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Και ειδικότερα, ήταν μια ήττα για όλους όσους και όσες πάλεψαν τα τελευταία χρόνια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για την ανατροπή των πολιτικών σκληρής λιτότητας και για την υπεράσπιση όλων αυτών που τελικά χάθηκαν τα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας.

Η ήττα αυτή δεν συνίσταται τόσο στον οδοστρωτήρα των νέων μέτρων που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ψηφίζει και νομοθετεί (σκληρά ταξικός προσανατολισμός του προϋπολογισμού του 2016, οδυνηρές αλλαγές στο συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό σύστημα, αντικοινωνική διαχείριση των κόκκινων δανείων, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, κ.λπ.), μέτρα που αργά ή γρήγορα θα κατατάξουν και αυτή την κυβέρνηση στο σωρό των απαξιωμένων και γελοιοποιημένων μνημονιακών κυβερνήσεων της τελευταίας 6ετίας. Η ήττα αφορά πρωτίστως στη συντριβή του οράματος ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, ότι τα μνημόνια και οι πολιτικές τους δεν μπορούν να είναι μονόδρομος.  Για αυτό και σήμερα, αυτοί που κυρίως βγαίνουν τραυματισμένοι από όλη αυτή την περίοδο είναι το ίδιο το εργατικό κίνημα, οι άνεργοι/ες, οι αγρότες/ισσες, η νεολαία, οι δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος που φαίνονται ανήμπορες να απαντήσουν στις νέες επιθέσεις των μνημονιακών επιτελείων .

Όσοι συμμετέχουμε στο εγχείρημα του Ποδονίφτη παλέψαμε όλη την προηγούμενη περίοδο τόσο ενάντια στις επιθέσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων όσο και ενάντια στο ξεπούλημα του ΟΧΙ και τη μετατροπή του σε ΝΑΙ από την κυβέρνηση. Και για εμάς, η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Συγκεκριμένα, την άνοιξη, στο συντακτικό σημείωμα του 2ου τεύχους γράφαμε:

«Δεν μας εκπλήσσουν η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων... Πιστεύαμε ότι η κυρίαρχη αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ… θα αποσυντίθετο προοδευτικά. Η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη στο Eurogroup προϊδέαζε για το μέγεθος ενός πολύ οδυνηρού συμβιβασμού, που ενδεχόμενα βρίσκεται μπροστά μας».

Παρόλα αυτά κάθε ιστορική συγκυρία που τελειώνει ή  κλείνει οδηγεί σε  μια νέα, με ριζικά αστάθμητο προσανατολισμό και έκβαση.


Η ίδια η παγκόσμια οικονομκή κρίση, η πολιτκή κρίση αναπαραγωγής του εγχώριου κοινωνικοπολιτικού συστήματος, το ίδιο το μέγεθος και η βιαιότητα των μέτρων που έρχονται προετοιμάζουν ενδεχομένως ένα νέο γύρο που ο κοινωνικός ανταγωνισμός, το εργατικό κίνημα και η νεολαία θα ξαναμπούν στο προσκήνιο. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά όλη την Ευρώπη. Μόνο που αυτή τη φορά τα συμπεράσματα από τις παλιές ήττες και απογοητεύσεις, από τους παλιούς δρόμους που διαλέξαμε θα είναι πολύ πιο ώριμα. Θα ξέρουμε ότι πάμε σε έναν κανονικό - ταξικό πόλεμο στον οποίο δεν υπάρχουν ούτε «έντιμοι συμβιβασμοί», ούτε «αμοιβαίες επωφελείς συμφωνίες». Θα ξέρουμε να διαλέγουμε τους συμμάχους μας όχι ανάμεσα στις εθνικές κυβερνήσεις της Ευρώπης αλλά στα ευρωπαϊκά κινήματα των εργαζομένων και τις πολύμορφες εκφράσεις κοινωνικού ανταγωνισμού της νέας γενιάς. Θα ξέρουμε ότι οι οργανώσεις μας θα πρέπει να βασίζονται στην εσωτερική δημοκρατία, την ανοικτότητα στην εκπροσώπηση και τη συλλογικότητα. Και στη βάση αυτής της κατανόησης θα μπορέσουμε να επανατροφοδοτήσουμε τα οράματα της και της ανατροπής, του ανυποχώρητου αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτικό μετασχηματισμό  που θα ανοίξουν το δρόμο για τις δικές μας νίκες.