Οι πρόφυγες, ο ISIS, το κίνημα αλληλεγγύης και η Αριστερά

Του Κυριάκου Χάλαρη

Το προσφυγικό ζήτημα μονοπωλεί πλέον τη συζήτηση σε διεθνές επίπεδο. Μαζί με αυτό, το φαινόμενο του ISIS και των βομβιστικών επιθέσεων στο Παρίσι.

Ακούγοντας όλες τις βαρύγδουπες αναλύσεις των μεγάλων ΜΜΕ για τα δύο αυτά θέματα θα συμπέρανε κανείς ότι είναι ανεξάρτητα. Θα καταλάβαινε ότι τόσο το προσφυγικό όσο και το φαινόμενο του ISIS μάλλον έπεσαν από τον ουρανό ή το πολύ πολύ ότι οφείλονται σε κάποιου τύπου ιδιαιτερότητα του αραβικού κόσμου. Και είναι να απορεί κανείς πως γίνεται, όχι τόσο τα συστημικά ΜΜΕ, των οποίων το ρόλο γνωρίζουμε καλά πλέον, αλλά και κόμματα που μιλούν στο όνομα της Αριστεράς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να εισχωρούν στον παραλογισμό που μας παρουσιάζεται και θέλει:

1.       Αυτούς που έκαναν αλλεπάλληλες στρατιωτικές επεμβάσεις σε Ιρακ, Αφγανιστάν, Λιβύη και σε όλη τη Μέση Ανατολή δημιουργώντας ένα ανυπολόγιστο χάος, εφιαλτικές συνθήκες για τους ντόπιους πληθυσμούς τους οποίους και ξεσπίτωσαν να λύσουν τώρα το προσφυγικό.

2.       Αυτούς που εκπαίδευσαν και εξόπλισαν δυνάμεις όπως ο ISIS, να μπορέσουν τώρα να τον αντιμετωπίσουν.

Ο τρόπος που η ελληνική κυβέρνηση, που υποτίθεται είναι και μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αντιμετωπίζει το προσφυγικό δεν ξεφεύγει από αυτό το μοτίβο. Οι πολιτικές που έχει επιλέξει άλλωστε το δείχνουν πεντακάθαρα: φράχτες, συναίνεση στις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις περί καλύτερης περιφρούρησης των συνόρων, περί διαδικασιών ταχύτερου επαναπατρισμού προσφύγων, στρατόπεδα συγκέντρωσης κλπ. Ο λόγος που το κάνει αυτό είναι γιατί αδυνατεί για ακόμα μια φορά να δει το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση. Όπως ακριβώς και στο ζήτημα των Μνημονίων αυτού του είδους η Αριστερά αρνείται να δει την πραγματικότητα των αδιεξόδων που δημιουργεί ο ίδιος ο καπιταλισμός. Ως κυβέρνηση αρνιόταν να δει ότι δεν υπάρχει καμιά διαπραγμάτευση με τους δανειστές και απέκλειε οποιαδήποτε ρήξη μαζί τους γιατί καταλάβαινε ότι αυτό θα σήμαινε ρήξη με το ίδιο το σύστημα. Σήμερα, έχοντας εμπλακεί ενεργά πλέον στα συστημικά γρανάζια, αδυνατεί και αρνείται να μιλήσει για το αδιέξοδο του καπιταλισμού που γεννά τόσο τα προσφυγικά κύματα όσο και παρανοϊκές οργανώσεις τύπου ISIS. Και ως εκ τούτου αρνείται να δώσει οποιαδήποτε προοπτική λύσης που να ξεφεύγει από το κυρίαρχο ‘συστημικό’ μοτίβο.

Και όχι μόνο αυτό. Όπως φάνηκε και το καλοκαίρι κάθε μεταστροφή και υποχώρηση φέρνει και μια επόμενη. Η απουσία της Αριστεράς, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, η αδυναμία της να απαντήσει στο προσφυγικό ζήτημα με ένα δυναμικό τρόπο, η άρνησή της να δείξει τον υπεύθυνο και να τον αντιμετωπίσει ανοίγει το δρόμο για τις πιο αντιδραστικές «λύσεις». Με αυτόν τον τρόπο έχει μπει και η ελληνική κυβέρνηση στην ανόητη συζήτηση περί «δυτικής δημοκρατίας», περί «ευρωπαϊκού πολιτισμού» που πρέπει όλοι μαζί και από κοινού να υπερασπίσουμε. Έτσι, έχοντας απορρίψει εκ των προτέρων οποιοδήποτε σχέδιο ρήξης με την πηγή του προβλήματος που δεν είναι άλλη από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ενσωματώνεται από αυτό εγκρίνοντας τις πολεμικές επιχειρήσεις στη Συρία (που στην ουσία οξύνουν το πρόβλημα) και  νομιμοποιεί το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επιβάλλεται αρχικά στη Γαλλία αλλά και έξω από αυτή.

Υπάρχει λύση;

Για το προσφυγικό η στάση της ΕΕ βρωμάει υποκρισία και αντιδραστικότητα. Όλη η συζήτηση που γίνεται είναι ένας σκυλοκαβγάς για το ποιος θα «φορτωθεί» τους περισσότερους πρόσφυγες. Όσο για τις αλλεπάλληλες συνόδους κορυφής; Φιάσκο η μία μετά την άλλη με τα γνωστά εδώ και χρόνια αποτελέσματα: Έμφαση στο μοντέλο της  Ευρώπης -  Φρούριο που χτίζεται εδώ και 20 χρόνια, ένταση της καταστολής, λεφτά για τη Frontex και για τις απελάσεις (όχι για τους πρόσφυγες),βομβαρδισμοί στη Συρία.

Απέναντί τους ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης υψώθηκε σε όλη την Ευρώπη και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Χάρη σε αυτό και όχι στην κυβερνητική πολιτική, είναι που οι 770,000 πρόσφυγες που πέρασαν από τη χώρα κατάφεραν να επιζήσουν και να συνεχίσουν. Αυτό το κίνημα και η Αριστερά που παραμένει Αριστερά θα πρέπει να συνεχίσουν να διεκδικούν:

·         Ασφαλές πέρασμα των προσφύγων στην Ευρώπη. Να γκρεμιστούν οι φράχτες και να θεσπιστεί νόμιμη, χρηματοδοτημένη και ασφαλής μεταφορά τους για να σταματήσουν οι πνιγμοί στο Αιγαίο

·         Κατάργηση της συνθήκης του Δουβλίνου 2

·         Αναλογικό μοίρασμα των προσφύγων στις χώρες της ΕΕ. Πολύ πρακτικά και συγκεκριμένα, 1-2 εκ. πρόσφυγες –ίσως και περισσότεροι– μοιρασμένοι στην έκταση των 4 εκ. χλμ² της ΕΕ και αναμεμειγμένοι με τα άλλα 508 εκ. κατοίκους, δεν αποτελούν κανενός είδους πρόβλημα

Αυτά τα άμεσα μέτρα είναι απαραίτητα. Την ίδια ώρα όμως με τη διεκδίκηση κάθε τέτοιου μέτρου χρειάζεται να βλέπουμε τη ρίζα του προβλήματος. Και η ρίζα είναι το ίδιο το σύστημα. Μόνο παλεύοντας εναντίον και ανατρέποντάς το θα μπορέσει να μπει τέλος στην παράνοια, στους πολέμους και στη βαρβαρότητα.