editorial: μετά την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ

Το 3^ο τεύχος του Ποδονίφτη εκδίδεται στο κλείσιμο μιας ιστορικής συγκυρίας για την ελληνική κοινωνία, για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά. Μιας περιόδου που σημαδεύτηκε από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση πριν από ένα χρόνο, από τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν σε πλατιά στρώματα των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, από την ιστορική μάχη του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιούλη, αλλά και από το ξεπούλημα αυτής της ηρωικής μάχης λίγες μόλις ώρες μετά το θριαμβευτικό ΟΧΙ του 63%.

Η μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ, που τελικά παραδόθηκε και συμφώνησε για την εφαρμογή του 3^ου Μνημονίου, η τόσο γρήγορη και βαθιά μετάλλαξή του κατόπιν, αποτέλεσε αναμφίβολα την πιο σημαντική ήττα της αριστεράς τα τελευταία χρόνια στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Και ειδικότερα, ήταν μια ήττα για όλους όσους και όσες πάλεψαν τα τελευταία χρόνια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο για την ανατροπή των πολιτικών σκληρής λιτότητας και για την υπεράσπιση όλων αυτών που τελικά χάθηκαν τα χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας.

Η ήττα αυτή δεν συνίσταται τόσο στον οδοστρωτήρα των νέων μέτρων που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ψηφίζει και νομοθετεί (σκληρά ταξικός προσανατολισμός του προϋπολογισμού του 2016, οδυνηρές αλλαγές στο συνταξιοδοτικό και ασφαλιστικό σύστημα, αντικοινωνική διαχείριση των κόκκινων δανείων, πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, κ.λπ.), μέτρα που αργά ή γρήγορα θα κατατάξουν και αυτή την κυβέρνηση στο σωρό των απαξιωμένων και γελοιοποιημένων μνημονιακών κυβερνήσεων της τελευταίας 6ετίας. Η ήττα αφορά πρωτίστως στη συντριβή του οράματος ότι υπάρχει άλλος δρόμος, ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν, ότι τα μνημόνια και οι πολιτικές τους δεν μπορούν να είναι μονόδρομος.  Για αυτό και σήμερα, αυτοί που κυρίως βγαίνουν τραυματισμένοι από όλη αυτή την περίοδο είναι το ίδιο το εργατικό κίνημα, οι άνεργοι/ες, οι αγρότες/ισσες, η νεολαία, οι δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος που φαίνονται ανήμπορες να απαντήσουν στις νέες επιθέσεις των μνημονιακών επιτελείων .

Όσοι συμμετέχουμε στο εγχείρημα του Ποδονίφτη παλέψαμε όλη την προηγούμενη περίοδο τόσο ενάντια στις επιθέσεις των μνημονιακών κυβερνήσεων όσο και ενάντια στο ξεπούλημα του ΟΧΙ και τη μετατροπή του σε ΝΑΙ από την κυβέρνηση. Και για εμάς, η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Συγκεκριμένα, την άνοιξη, στο συντακτικό σημείωμα του 2^ου τεύχους γράφαμε:

«Δεν μας εκπλήσσουν η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων... Πιστεύαμε ότι η κυρίαρχη αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ… θα αποσυντίθετο προοδευτικά. Η συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη στο Eurogroup προϊδέαζε για το μέγεθος ενός πολύ οδυνηρού συμβιβασμού, που ενδεχόμενα βρίσκεται μπροστά μας».

Παρόλα αυτά κάθε ιστορική συγκυρία που τελειώνει ή  κλείνει οδηγεί σε  μια νέα, με ριζικά αστάθμητο προσανατολισμό και έκβαση.

Η ίδια η παγκόσμια οικονομκή κρίση, η πολιτκή κρίση αναπαραγωγής του εγχώριου κοινωνικοπολιτικού συστήματος, το ίδιο το μέγεθος και η βιαιότητα των μέτρων που έρχονται προετοιμάζουν ενδεχομένως ένα νέο γύρο που ο κοινωνικός ανταγωνισμός, το εργατικό κίνημα και η νεολαία θα ξαναμπούν στο προσκήνιο. Και αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αλλά όλη την Ευρώπη. Μόνο που αυτή τη φορά τα συμπεράσματα από τις παλιές ήττες και απογοητεύσεις, από τους παλιούς δρόμους που διαλέξαμε θα είναι πολύ πιο ώριμα. Θα ξέρουμε ότι πάμε σε έναν κανονικό - ταξικό πόλεμο στον οποίο δεν υπάρχουν ούτε «έντιμοι συμβιβασμοί», ούτε «αμοιβαίες επωφελείς συμφωνίες». Θα ξέρουμε να διαλέγουμε τους συμμάχους μας όχι ανάμεσα στις εθνικές κυβερνήσεις της Ευρώπης αλλά στα ευρωπαϊκά κινήματα των εργαζομένων και τις πολύμορφες εκφράσεις κοινωνικού ανταγωνισμού της νέας γενιάς. Θα ξέρουμε ότι οι οργανώσεις μας θα πρέπει να βασίζονται στην εσωτερική δημοκρατία, την ανοικτότητα στην εκπροσώπηση και τη συλλογικότητα. Και στη βάση αυτής της κατανόησης θα μπορέσουμε να επανατροφοδοτήσουμε τα οράματα της και της ανατροπής, του ανυποχώρητου αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτικό μετασχηματισμό  που θα ανοίξουν το δρόμο για τις δικές μας νίκες.