Συνδικαλισμός! … χωρίς μεσάζοντες

Οι αποικιοκρατικού τύπου μνημονιακές συμφωνίες και πολιτικές που εφαρμόστηκαν σε βάρος του λαού και χωρίς ο λαός να ερωτηθεί, έφεραν στο προσκήνιο το αίτημα μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού όχι μόνο για έλεγχο της κάθε μορφής εξουσίας, αλλά και όσο γίνεται συμμετοχής σε αυτή.Αίτημα που είναι και μία από τις κύριες αξίες και διεκδικήσεις του πιο υγιούς, μη αρτηριοσκληρωμένου, τμήματος της αριστεράς.

Από το κίνημα των πλατειών μέχρι και τις (υποτυπώδης προς το παρόν) εξαγγελίες για αλλαγή δομής της άσκησης κρατικής εξουσίας από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ, έχει ανοίξει ένα θέμα. Λιγότερη εκπροσώπηση, περισσότερη συμμετοχή στην άσκηση εξουσίας. Συμμετοχή του λαού στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, συμμετοχή και στην αυτοδιοίκηση.

Για κάποιο λόγο όμως, ιερή αγελάδα ως προς τη δομή και τη λειτουργία είναι για την αριστερά η διάρθρωση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Εάν ρωτήσει κάποιος 1000 τυχαίους εργαζόμενους «πως προκύπτει και κάθε πότε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ», είμαι σίγουρος ότι δε θα βρεθούν 10 να απαντήσουν. 
Μπροστά στη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος, η δομή επιλογής και ελέγχου κρατικής εξουσίας, ακόμα και σε αυτό το στοιχειωδώς δημοκρατικό αστικό κράτος, μοιάζει με την Πνύκα στα πρώτα χρόνια της Αθηναϊκής δημοκρατίας.

Ενδεικτικά, για την ηγεσία του κράτους ο κάθε πολίτης ψηφίζει κάποιον βουλευτή από κάποια παράταξη και έτσι άμεσα προκύπτει το κοινοβούλιο και η κυβέρνηση. 

Για την ηγεσία της ΓΣΕΕ ο κάθε εργαζόμενος μέλος σωματείου ψηφίζει κάποιους αντιπροσώπους είτε σε Εργατικά Κέντρα, είτε σε ομοσπονδίες, οι οποίοι μετά είναι οι εκλέκτορες για κάποιους αντιπρόσωπους δικούς στους στη ΓΣΕΕ, οι οποίοι ψηφίζουν τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ. 
Τα ίχνη της ψήφου κάθε εργαζομένου χάνονται στο πρώτο στάδιο (εκλογή αντιπροσώπων στα Εργατικά Κέντρα). 
Από εκεί και πέρα αναλαμβάνουν οι μηχανισμοί και ο απλός εργαζόμενος εύχεται ο αντιπρόσωπος που ψήφισε, να εξέλεξε έναν άξιο αντιπρόσωπο στη ΓΣΕΕ.

Επίσης ο αριθμός αντιπροσώπων που θα στείλει κάθε σωματείο στα εργατικά κέντρα εξαρτάται από τον αριθμό των μελών του. Δηλαδή, οι εργαζόμενοι σε μεγάλους οργανισμούς και χιλιάδες μέλη στα σωματεία μπορούν να έχουν πολύ καλύτερη και μεγαλύτερη εκπροσώπηση από τους εργαζόμενους σε μία μικρή εταιρία.

Αποτελέσματα;

Το πρώτο και το βασικό είναι ότι δεν υπάρχει καμία γείωση της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος με τη βάση του, άρα και κανένας λόγος για λογοδοσία. Δε θα ακούσεις ποτέ εργαζόμενο να λέει «ά ρε Παναγόπουλε τι μας έκανες», όπως λέει «Σαμαρά μας έκαψες». Γιατί? Σίγουρα όχι επειδή η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν έχει ευθύνες και συμμετοχή στην κατρακύλα των εργαζομένων.
Ο λόγος είναι οτι δεν έχει καμία επαφή με τον εκάστοτε Παναγόπουλο (πρόεδρος ΓΣΕΕ για όσους δεν ξέρουν) ως εκπρόσωπό του. Δεν ξέρει από πού προέκυψε ο κάθε Παναγόπουλος, πώς και γιατί τον εκπροσωπεί.

Το δεύτερο και επίσης σημαντικό είναι το προφανές που το ζούμε και το βλέπουμε. 
Η αντιπροσώπευση της αντιπροσώπευσης αφήνει άπλετο χώρο για προσωπικές στρατηγικές και παραγοντισμούς παντού. Πόσο μάλλον στο συνδικαλισμό που την απαξίωσή του την έχουμε ζήσει στο πετσί μας όλα αυτά τα χρόνια.

Ανήκω σε αυτούς που δεν πιστεύουν σε καλούς και κακούς βασιλιάδες, άρα ανήκω σε αυτούς που πριν κατηγορήσουν το βασιλιά, θα κατηγορήσουν το θεσμό και το σύστημα της βασιλείας που του επέτρεψε να είναι εκεί. 
Οι λόγοι που το συνδικαλιστικό κίνημα έχει απαξιωθεί, υποβαθμιστεί και λοιδορηθεί εσκεμμένα και συστηματικά είναι πολλοί και είναι καθαρά πολιτικοί, αλλά είναι η δομή του και η φύση του που πολύ εύκολα το επέτρεψε.

Σε αυτή τη δομή και σε αυτή τη ΓΣΕΕ δε χωράνε μπαλώματα και συνωστισμοί για αλλαγές ηγεσίας. 
Αυτή η ΓΣΕΕ πρέπει να κατεδαφιστεί από τα θεμέλια και στη θέση της να μπει ένας οργανισμός που θα επιλέγεται, θα ανακαλείται και θα ελέγχεται από τους εργαζομένους και τις εργαζόμενες στα σωματεία βάσης τα οποία και πρέπει να είναι ο πυρήνας του κινήματος.

                            

Η αλλαγή του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να είναι υπόθεση των εργαζομένων,αλλά ας μη γελιόμαστε.
Για να γίνει μία τέτοια αλλαγή χρειάζεται και μία αντίστοιχη στο πολιτικό σκηνικό που θα απελευθερώσει ριζοσπαστικές δυνάμεις και θα ενθαρρύνει ριζοσπαστικές αλλαγές στον πιο «επικίνδυνο» συνομιλητή της εκάστοτε εξουσίας.  
Το συνδικαλιστικό κίνημα.



ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ