Ποδονίφτης τεύχος 5

«Εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ίσως να μη ζήσουμε τις αποφασιστικές μάχες της επανάστασης που έρχεται…».

Έτσι τοποθετήθηκε ο Λένιν το Γενάρη του 1917 σε μια ομιλία του σε φοιτητές της Ζυρίχης.  Το Φλεβάρη, δυο βδομάδες αργότερα, ξεσπά η πιο συνταρακτική επαναστατική διαδικασία που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα ως τώρα, χωρίς να ερωτηθεί βεβαίως κανένας  Λένιν.

Σήμερα, στην επέτειο των 100 χρόνων από τη χρονιά που συγκλόνισε τον κόσμο, κάποιες ανάλογες απόψεις  διατρέχουν και την Ελληνική κοινωνία. «Η μάχη έχει τελειώσει», «δεν υπάρχει εναλλακτική», «καλύτερες μέρες ίσως  έρθουν στο πολύ μακρινό μέλλον». Αυτές είναι οι σκέψεις  πάρα πολλών από αυτούς και αυτές που πραγματικά πάλεψαν για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας όλα τα προηγούμενα χρόνια και τώρα απογοητευμένοι και προδομένοι πυκνώνουν τις τάξεις της πολιτικής αποστράτευσης.

Από τις ίδιες βεβαιότητες διακατέχεται και το αντίπαλο στρατόπεδο. Υπουργοί της κυβέρνησης επισημαίνουν με κάθε ευκαιρία τη σταθεροποίηση του συστήματος, την ανυπαρξία μεγάλων αντιστάσεων και ουσιώδους εναντίωσης στην πολιτική τους. Κόβουν φέτες τη ζοφερή πολιτική πραγματικότητα και μας πετάνε στη μούρη τα σπόρια ως δήθεν αντίσταση στην μνημονιακή επιβολή και ανυπακοή. Και στον επόμενο τόνο τα έχουν καταπιεί ανερυθρίαστα. Οι πιο ανόητοι από αυτούς διασκεδάζουν και την κοινωνία όταν επιχειρούν να μεταφράζουν τη πολιτική πραγματικότητα ως κοινωνική αποδοχή των κυβερνητικών επιλογών. «Δεν υπάρχουν άστεγοι στους δρόμους»  μας λέει ο e-flabouraris, «περπατάω και οι έμποροι μου λένε ευχαριστώ» λέει ο ανεκδιήγητος αναπληρωτής υπουργός Εργασίας Πετρόπουλος. Τα σχόλια είναι πλέον περιττά. Και πίσω από αυτούς η επόμενη μέρα της Νέας Δημοκρατίας που κορυφώνει την επικοινωνιακή της εκστρατεία ξεπλένοντας και πολτοποιώντας τη κοινωνική μνήμη για τα δικά της έργα και ημέρες.                

Όμως αυτή η φαινόμενη σταθερότητα, δεν είναι καλά αγκυρωμένη. Μια ματιά στις διεθνείς εξελίξεις που θα καθορίσουν την ελληνική πραγματικότητα το επόμενο διάστημα είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς τη σαθρότητα των θεμελίων του ελληνικού μνημονιακού υποδείγματος και των προσδοκιών του από τις όποιες «διαπραγματεύσεις» με τους δανειστές και την «αξιολόγηση».

Το μέγεθος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι τέτοιο που δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας σε κανένα αστικό επιτελείο για την επόμενη μέρα. Η εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ, το Brexit, και η άνοδος του ευρωσκεπτικισμού σε ευρωπαϊκά κράτη – πυλώνες της ΕΕ, είναι το προσωρινό επιστέγασμα μιας πορείας κρίσης που εντείνεται και ανατροφοδοτείται συνεχώς. Και αν, πριν δυο χρόνια, το ενδεχόμενο ενός Grexit δημιουργούσε κάποιες μάλλον περιφερειακού χαρακτήρα αναταράξεις  στο οικοδόμημα που λέγεται Ευρωζώνη και ΕΕ, σήμερα εγγράφεται στον πυρήνα της, ειδικά από τον Γερμανικό παράγοντα , η κατεύθυνση μιας διαφορετικής αρχιτεκτονικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής των πολλών ταχυτήτων ή και των αποβολών, ως απότοκο ενός γενικευμένου πλέον οικονομικού αδιεξόδου.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, τόσο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ κινδυνεύουν να μείνουν θαυμαστές μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που παύει να υφίσταται.

Η  χρεοκοπία της κυρίαρχης αφήγησης για την Ευρωζώνη και την ΕΕ, θα καθορίσει και τη δυναμική των  κινημάτων  της επόμενης περιόδου. Οι ήττες των χρόνων που πέρασαν ήταν επώδυνες αλλά σφυρηλάτησαν καινούριες συνειδήσεις. Για το είδος των κινημάτων που θέλουμε, πώς να τα οικοδομήσουμε και για την συμπύκνωση των επιθυμιών μας σε αυτά. Για το ποια θα είναι η σύνθεση των ταξικών υποκειμένων και για το ρόλο μας εκεί. Για την ευκρίνεια της διαχωριστικής γραμμής με τους απέναντι. Για τους τρόπους που συνδεόμαστε με το πολύμορφα κινήματα έξω από την Ελλάδα και κυρίως με αυτά στον Ευρωπαϊκό χώρο. Και όσοι νομίζουν ότι το μεγάλο ταξικό πλήθος θα είναι συνέχεια αποπλανημένο και ρηχό, θα έρθει η στιγμή που θα τρίβουν τα μάτια τους.