Τους τελευταίους μήνες υπάρχει μία ιδιαίτερη κινητικότητα στα σωματεία και στις εργατικές συλλογικότητες.
Μάλιστα μία κινητικότητα που έχει ως χαρακτηριστικά την οργάνωση εργαζομένων σε πρωτοβάθμιο επίπεδο από τα κάτω και με μία μαχητικότητα που είχε εκλείψει την προηγούμενη περίοδο.
Το ρευστό πολιτικό τοπίο και η υπόσχεση για εργατικά δικαιώματα από τη νέα κυβέρνηση, οι κινήσεις αντίδρασης των εργοδοτών και του κεφαλαίου καθώς και η απογοήτευση προς τις μέχρι τώρα κυρίαρχες συνδικαλιστικές δομές αποτελούν συνιστώσες αυτής της κινητικότητας. Ας τα δούμε ένα-ένα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλα τα χαρακτηριστικά που έχει ως αμιγώς αριστερό και άρα ταξικά μεροληπτικό κόμμα, πήρε την κυβέρνηση με τη στήριξη της εργατικής τάξης και με την υπόσχεση της διάλυσης του εργασιακού μεσαίωνα που έχει κυριαρχήσει. Η εμφανής αποτυχία της αφήγησης «θα πάμε και θα μας ακούσουν», που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ προ εκλογών, έχει προκαλέσει ανησυχία και έντονες αντιδράσεις από το συνδικαλιστικό κίνημα, είτε από κομμάτια του που στήριξαν έστω και κριτικά το ΣΥΡΙΖΑ, είτε από κομμάτια που για διαφορετικούς λόγους το καθένα «τον περίμεναν στη γωνία», καθώς είναι μετέωρη η τήρηση των υποσχέσεων. Ήδη το νομοσχέδιο για τα εργασιακά έχει αργήσει, οι μέχρι τώρα «διαρροές» για την επαναφορά της Κυριακάτικης αργίας στο εμπόριο είναι δυσοίωνες, η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 θα ολοκληρωθεί στα μέσα του 2016. Το κίνημα όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει ποτέ κανέναν από μηχανής θεό. Πρέπει να διεκδικεί και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δε δίνει τίποτα τόσο οι αντιδράσεις θα γίνονται εντονότερες αφού τώρα οι απαιτήσεις είναι αυξημένες.
Οι εργοδότες όμως είναι και εκείνοι σε θολό τοπίο όσον αφορά το «που το πάει η κυβέρνηση».
Οι αντιδράσεις τους περιλαμβάνουν τις πιο επίμονες από κάθε άλλη φορά αρνήσεις τους στην ανανέωση όποιων ΕΣΣΕ είχαν απομείνει ,με σκοπό να προλάβουν τη λήξη της μετενέργειας πριν την ψήφιση του σχετικού νόμου για την επαναφορά της και τις πιέσεις για υπογραφή ατομικών συμβάσεων με χειρότερους όρους σύμφωνα με καταγγελίες που φτάνουν βροχή στο υπουργείο εργασίας, αλλά και εσχάτως τις καταγγελίες από το «Συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας» για εργοδοτικές οργανώσεις που πιέζουν για συνέχιση του προηγούμενου καθεστώτος, υπό την απειλή ενός «σοκ» στην αγορά. Η μαζική αντίδραση σωματείων και η συσπείρωση εργαζομένων επιβάλλεται και είναι αναμενόμενη και όσο η κυβέρνηση δεν παίρνει έμπρακτα ξεκάθαρη θέση, τόσο θα αποθρασύνονται οι εργοδότες και τόσο η αντίσταση θα εντείνεται.
Γίνεται εμφανές σε όλο και μεγαλύτερη μερίδα των εργαζομένων, και ιδιαίτερα σε εκείνους που αγωνίζονται όλα αυτά τα χρόνια, ότι οι υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές είτε είναι ξεπερασμένες και δε μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, είτε δε μπορούν να αποφύγουν το να γίνονται πεδίο μικροκομματικών συγκρούσεων και παραγοντισμού. Η αναζήτηση νέων δομών συνδικαλισμού και οργάνωσης αποτελεί ζητούμενο για πολλά σωματεία και συλλογικότητες και η λύση που ξεπροβάλλει φαίνεται προς το παρόν να είναι ο συντονισμός μεταξύ πρωτοβάθμιων δομών, είτε αυτός εκφράζεται μέσω επίτευξης κοινών σκοπών (π.χ. υπεράσπιση Κυριακάτικής αργίας), είτε σε κλαδικό επίπεδο (π.χ. συντονισμός σωματείων τηλεπικοινωνιών), είτε σε γενικότερο βαθμό (π.χ.«Πρωτοβουλία για ομοσπονδία βάσης»).
Στη διελκυστίνδα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση μεταξύ των πιέσεων των εργοδοτών και των καπιταλιστών από τη μία, και του κινήματος από την άλλη, το κίνημα επιβάλλεται να γιγαντωθεί και να νικήσει.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει αν δει το κίνημα ως εχθρό και το κίνημα πρέπει να εκμεταλλευτεί το ΣΥΡΙΖΑ σαν μια ευκαιρία να διεκδικήσει όσα όλα χαθήκαν και πολλά ακόμα παραπάνω. Η αποτυχία του κινήματος να εκμαιεύσει από αυτή την κυβέρνηση ένα άλλο σύστημα αξιών στην κοινωνία και να του επιτρέψει να ενσωματωθεί και να αποτύχει θα γυρίσει την αριστερά πολλά χρόνια πίσω σε Ελλάδα και Ευρώπη… και πίσω έρχεται μαυρίλα…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου