Η ΑΘΗΝΑ ΝΑ ΚΑΛΕΙ ΚΑΙ Η FIOM ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

                                                                                                                                                                          

Η παραπάνω αναφορά του Μαουρίτσιο Λαντίνι, γεν. γραμματέα του ισχυρότατου συνδικάτου των μεταλλουργών (FIOM) της Ιταλίας, σε συνδιάσκεψή τους το Φλεβάρη στη Φλωρεντία, συμβόλισε  με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα, την αλληλεγγύη, τις ελπίδες αλλά και τις προοπτικές που γέννησε στην Ιταλική αριστερά η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι και ο πάλε ποτέ ιστορικός αρχηγός της ‘εργατικής αυτονομίας’ στη γείτονα χώρα και θεωρητικός της κριτικής των καιρών της παγκοσμιοποίησης Τόνι Νέγκρι, πρόσφατα σε άρθρο του διατύπωσε ότι  ‘‘…πρέπει να υποστηριχθεί μέχρι βάθους ο ‘τζόγος’ του ΣΥΡΙΖΑ…’’ διότι  ‘’…εκεί, θεωρείται κοινό από όλους, παίζεται μια θεμελιώδης ευκαιρία να ανοιχτούν νέοι πολιτικοί χώροι στην Ευρώπη.’’ 

                                                                                                                                        

Ακόμα πιο παραστατικός και προτρεπτικός ο Μάουρο Κολλίνα, στέλεχος (και διαχρονικά διαφωνών) του κόμματος Κομμουνιστική Επανίδρυση και από τους πρωτεργάτες της συγκρότησης του καραβανιού αλληλεγγύης στο ΣΥΡΙΖΑ, που έφερε  εκατοντάδες Ιταλούς αλληλέγγυους την εβδομάδα των εκλογών στη χώρα μας. Στη Μπολόνια τον προηγούμενο μήνα, στη περιφερειακή συνέλευση που έγινε στο πλαίσιο της προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ιταλία, ως απότοκο της ώθησης που δέχονται από τις εξελίξεις στην Ελλάδα, είπε,  ‘’…ο χρόνος είναι τώρα, είναι τώρα που πρέπει να καβαλήσουμε το μεσογειακό κύμα αμφισβήτησης και ρήξεων που φουσκώνει’’. Και εντυπωσιακότερος ίσως όλων, ο λόγος που λίγες μέρες πριν αρθρώθηκε για τα πράγματα στην Ελλάδα από τον κυριότερο ιστότοπο των αντεξουσιαστικών κινήσεων και της ‘αυτονομίας’ στην Ιταλία ‘Infoaut’. ‘’…Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι το λάλημα του κόκορα για κάτι πιο ουσιώδες… Να λεχθεί, με όλο το δυνατό σεβασμό για τον Τσίπρα & co. και τον Ελληνικό λαό, ότι η εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα πέρασμα. Πρέπει όλοι να προετοιμαστούμε να το διασχίσουμε, κοιτάζοντας κατάφατσα την πραγματικότητα, χωρίς να λέμε παραμύθια, αν θέλουμε να μπορέσουμε πραγματικά να ονειρευτούμε.’’         

Κάποιος που παρακολουθεί τα πράγματα στην αριστερά της γειτονικής μας χώρας, σχετικά εύκολα αντιλαμβάνεται ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται από αυτή ένα γεγονός που λογίζεται ως καμπή ιστορικής περιόδου και σηματοδοτεί το όριο του πριν και του μετά. Πιστεύουν στην Ιταλία ότι η Ελληνική αριστερά τους έβαλε μπροστά σε αναγκαιότητες για επεξεργασίες νέων τρόπων προσέγγισης και κινητοποίησης των μαζών που να εμπνέονται από το δικό της υπόδειγμα και γοητεύθηκαν από την ικανότητά της να λανσάρει τα μεγάλα μηνύματα όπως φερ’ ειπείν της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, τόσο μακριά από την γραμματική της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Η εξαιρετικότητα της ελληνικής εμπειρίας για τους Ιταλούς αριστερούς κυρίως επικεντρώνεται στο γεγονός ότι μια αριστερή δύναμη, λαϊκή και όχι λαϊκίστικη όπως το κόμμα του Μπέπε Γκρίλο, με πλειοψηφική απεύθυνση και νομιμοποιημένη από τη δημοκρατική ψήφο, σπάει τα μονεταριστικά δόγματα του νεοφιλελευθερισμού και του  παγκοσμιοποιημένου χρηματιστηριακού καπιταλισμού και ξαναανακαλύπτει τη δύναμη της πολιτικής. Θεωρούν ότι με το ΣΥΡΙΖΑ νίκησε η άρνηση της υπεροχής των αγορών έναντι των ανθρώπων, νίκησε η άρνηση της υπεροχής των δημοσιονομικών δεσμεύσεων έναντι της αξιοπρέπειας της ζωής, ότι νίκησαν οι από κάτω και οι ριζικές ανάγκες των πολιτών. Θριάμβευσε το in principio est homo κατά συνέπεια. Ότι το ριζοσπαστικό μας πολιτικό υπόδειγμα, έδωσε αντιπροσώπευση στους τελευταίους, στους ηττημένους, στις ‘σκάρτες ζωές’ για τις οποίες μιλάει ακόμα και ο Πάπας. Ότι στην τελική, έκανε τον αγώνα ενάντια στη φτώχεια και την κοινωνική αδικία, την υπαρξιακή του αιτία.                                                                                                      

Και η ριζοσπαστική αριστερά στην Ιταλία; Πως θα βγει από μια μακρά περίοδο πολιτικών αδυναμιών και ουσιαστικής υποταγής; Πόσο ακόμα θα είναι το θύμα της πολιτικής κληρονομιάς των δεκαετιών του ογδόντα και του ενενήντα; Μέχρι πότε θα ισχύει η καταραμένη ρήση του Πιέτρο Ιγκράο που συμπλήρωσε ήδη τα εκατό του χρόνια ’είμαστε σε συνεχή περιδίνηση’;                                                                                                                                           

Μια ουσιαστική απάντηση που αποτυπώνει την κινητικότητα στην Ιταλική αριστερά του τελευταίου χρόνου είναι η εθνική συνέλευση της ‘Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα’  που θα γίνει στη Ρώμη στις 18-19 Απριλίου και θα καθορίσει για πρώτη φορά το ‘κοινωνικό της σώμα’ και ως τέτοιο πλέον και τις συλλογικές της αποφάσεις. Είναι η ενσάρκωση της φιλοδοξίας για την γέννηση και στην Ιταλία ενός ευρύτερου πολιτικού υποκειμένου, πειστικού, ανανεωτικού, με σκοπό να αγωνιστεί για την εξουσία στη χώρα. Ένα υποκείμενο, που όπως λέει και η διακήρυξή της, ‘’θα είναι απείρως πλατύτερο από τα υφιστάμενα σχήματα, θα εμπλέκει κομμάτια της πολιτικής κοινωνίας και της πολιτικής στράτευσης πιο εκτεταμένα και πλουραλιστικά, θα ξαναβάζει σε κίνηση λαϊκά και εκλογικά στρώματα απογοητευμένα και θα κατακτά κοινωνικά στρώματα και πρόσωπα που σήμερα είναι πολύ μακριά από μας. Γνωρίζοντας εν τω μεταξύ ότι, όπως έχουμε πει, δεν υπάρχει πλέον χρόνος.’’

                                                                                             

Στην πρωτοβουλία για την συγκρότηση του ρεύματος της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ιταλία μετέχει το σύνολο των δυνάμεων της Άλλης Ευρώπης με τον Τσίπρα (η Κομμουνιστική Επανίδρυση, η Πολιτική Δράση του Αντόνιο Ινγκρόϊα, το κόμμα Πειρατών, το μετριοπαθές SEL του Νίκι Βέντολα, οι Πράσινοι του Κάτω Τυρόλου, ακτιβιστές από τα κινήματα NO Tav, NO MUOS, Ιταλικό φόρουμ των κινημάτων για το νερό, την εκπαίδευση και τον πολιτισμό (το ΑRCI) και προσωπικότητες της Ιταλικής αριστεράς από διάφορους χώρους της πολιτικής, συνδικαλιστικής, οικολογικής, κοινωνικής και καλλιτεχνικής δραστηριότητας όπως η Λουτσιάνα Καστελίνα, ο Κούρτσιο Μαλτέζε, η Μπάρμπαρα Σπινέλλι, ο Τζιάννι Ριναλντίνι, ο Ρικάρντο Πετρέλλα  κ.ο.κ.).  Ήδη το κόμμα της Αντικαπιταλιστικής αριστεράς ανακοίνωσε ότι θα συμβάλλει με τις προτάσεις και τις εκτιμήσεις του στην οικοδόμηση ενός εναλλακτικού πολιτικού υποκειμένου στην χώρα διότι συμμερίζεται απόλυτα μαζί της (με την Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα) και τις θέσεις για την σοβαρότητα της οικονομικής και πολιτικής κατάστασης και την αναγκαιότητα σχεδίου για την απόκρουση των πολιτικών της λιτότητας και το διεθνιστικό πνεύμα της πρωτοβουλίας. Με ενδιαφέρον περιμένουμε να δούμε, κατά πόσο αυτό το πολιτικό σχέδιο έχει δυνατότητες να συγκινήσει, καλά γειωμένα μέσα στους κοινωνικούς χώρους κινήματα και πρωτοβουλίες που θέλγονται και από τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Και από την απέναντι μεριά, τι κινητικότητα παράγει και τι φυγόκεντρες τάσεις δημιουργεί στην πάλε ποτέ κομμουνιστική βάση του Δημοκρατικού Κόμματος.                                                                                    

                                                                                                  

 Βέβαια υπάρχουν και διαφορετικές φωνές. Ο Μίμμο Πορκάρο θεωρητικός της εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ, στο οποίο συμφωνεί σχετικά μεγάλο κομμάτι, αριστερό και δεξιό, του Ιταλικού λαού αλλά και του κόσμου των επιχειρήσεων, με αφορμή πρόσφατο άρθρο του για τις εξελίξεις στην Ελλάδα αναφέρει. ‘’Για να βοηθήσουμε την Ελλάδα και τους εαυτούς μας είναι πλέον αναγκαίο να πούμε χωρίς μισόλογα ότι επιθυμούμε να εγκαταλείψουμε το ευρώ …και να προετοιμαστούμε να το κάνουμε. Τελεία. Και να το πει, δεν πρέπει (ίσως δεν μπορεί) να είναι η Ελλάδα ή η Ισπανία ή η Ιρλανδία ή κάποια άλλη, αλλά πρέπει να είναι εκείνη που είναι η πιο δυνατή μεταξύ των χωρών που από το ευρώ έχουν περισσότερο πληγεί, δηλαδή η Ιταλία.’’ Αυτό σημαίνει για τον Πορκάρο ‘’…την καταστροφή των υπαρχόντων κομμάτων (εννοεί στην αριστερά) και την οικοδόμηση πολιτικών δυνάμεων άλλης κοπής.’’  Απολυτότητα υπάρχει στις εκτιμήσεις και στον χώρο των  ανταγωνιστικών κινημάτων. Σε ‘βαρυσήμαντη’ ανάλυσή τους με τίτλο ‘Μέθοδος για Αθήνα’ σημειώνουν. ‘’Σε ότι αφορά την ’Ιταλίτσα’, μας αφήνει τουλάχιστον αμήχανους να βλέπουμε ότι υπάρχουν ακόμα κάποιοι που εξαπατούνται, προσπαθώντας το ‘να κάνουμε όπως η Ελλάδα’, πηγαίνοντας πίσω από ζόμπι της ‘αριστεράς’ τσακισμένα σε κάθε πολιτικό συμβιβασμό που που σήμερα αποπειρώνται την νιοστή ανακύκλωση.’’                                                

  Είναι προτιμότερο όμως να μείνουμε στην κατάθεση αισιοδοξίας που κάνει ένας νεαρός φοιτητής που θα μετάσχει στη Ρώμη στη ιδρυτική συνέλευση για την συγκρότηση της Ιταλικής ριζοσπαστικής αριστεράς. ‘Η δικιά μου’ λέει ‘είναι μια γενιά εικοσάριδων, παιδιών της μεγάλης κρίσης, που δεν ικανοποιούνται πλέον με την προοπτική μιας μεταρρύθμισης που θα έχει σαν μοναδικό ορίζοντα να ωραιοποιήσει τα πιο άγρια πνεύματα του χρηματιστηριακού καπιταλισμού. Εμείς θέλουμε ακόμα το φεγγάρι.΄                                                           

ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ